Ο πιο γρήγορος τρόπος να αλλάξεις όλη τη ζωή σου

Μία από τις πιο διαδεδομένες ιδέες στον χώρο της προσωπικής ανάπτυξης είναι η άποψη ότι ο εσωτερικός μας κόσμος διαμορφώνει την εξωτερική μας πραγματικότητα.

Γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Χτίζουμε τη ζωή μας με βάση τις σκέψεις μας. Αυτές δημιουργούν τα συναισθήματά μας. Τα συναισθήματα προκαλούν τις πράξεις μας. Οι πράξεις μας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας και ο χαρακτήρας ορίζει τελικά το πεπρωμένο και τη ζωή μας.

Υπάρχει και μία διαφορετική προσέγγιση.

Τι θα συνέβαινε αν για λίγο αφήναμε κατά μέρος τις σκέψεις μας και δίναμε το προβάδισμα στις πράξεις μας; Πώς θα ήταν τα πράγματα αν, αντί να αφήνουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας να κατευθύνουν τις πράξεις μας, αντιστρέφαμε τη διαδικασία;

Χθες ξύπνησα κακόκεφη. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ήμουν ψυχολογικά πεσμένη. Ένιωθα έναν αδιόρατο φόβο, μία ανησυχία έως και αγωνία.

Δυσάρεστες σκέψεις έζωναν το μυαλό μου. Ποια είμαι, πού πάω, ποιος είναι ο προορισμός μου κι αν βρίσκομαι στο σωστό δρόμο.

Με αυτή τη διάθεση σηκώθηκα από το κρεβάτι. Όπως κάθε πρωί, η πρώτη μου κίνηση ήταν να πάω στο δωμάτιο της μητέρας μου.

Η μαμά κοιμόταν βαθιά, εξαντλημένη από την πάλη με τους εσωτερικούς της δαίμονες που κράτησε μέχρι τα χαράματα. Άλλες φορές κρατάει ολόκληρα εικοσιτετράωρα.

Το Αλτσχάϊμερ είναι ένας δρόμος χωρίς γυρισμό. Ένας γολγοθάς που μας φέρνει καθημερινά αντιμέτωπες με τις πιο ψυχοφθόρες καταστάσεις.

Από την άλλη, η ζωή συνεχίζεται κι εγώ εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι ωραία.

Σκέφτηκα όλους τους λόγους για τους οποίους αξίζει να χαίρομαι. Είμαι υγιής. Έχω μια δημιουργική δουλειά που με γεμίζει. Έχω οικονομική σταθερότητα και συναισθηματική ασφάλεια. Έχω γύρω μου θετικούς ανθρώπους. Έχω ψυχική ηρεμία. Ζω σε ένα όμορφο σπίτι δίπλα στη θάλασσα. Είναι Ιούνιος, ο αγαπημένος μου μήνας. Αρχίζει το καλοκαίρι κι όλα γίνονται πιο φωτεινά.

Ένα δυνατό αίσθημα ευγνωμοσύνης με πλημμύρισε με αυτές τις σκέψεις. Κι ωστόσο, πολύ σύντομα ο φόβος και η αγωνία μου επανήλθαν.

Τι θα γίνει με την υγεία της μητέρας μου; Με το μέλλον μας; Πώς θα καταφέρω να ανταποκριθώ; Ερωτήματα που σφίγγουν την ψυχή μου.

Καθώς ξετύλιγα το νήμα των σκέψεών μου προσπαθώντας να εντοπίσω την αιτία της αγωνίας μου, συνειδητοποίησα ότι αυτό που κυρίως φοβόμουν ήταν ότι χάνω τον εαυτό μου και το σφρίγος μου μέσα στον ρόλο του αποκλειστικού φροντιστή ενός άρρωστου και αδύναμου γονιού.

Από την άλλη, θεωρώ ότι οι δοκιμασίες είναι βήματα εξέλιξης. Κάθε φορά που αναλαμβάνουμε νέες ευθύνες, διευρυνόμαστε. Περνάμε σε άλλο επίπεδο.

Αν το κάνουμε με επιτυχία, κατακτούμε μία νέα, ανεβασμένη δόνηση, αυτήν της επιτυχίας και της ολοκλήρωσης. Αν αποτύχουμε, μένουμε με το αίσθημα της ματαίωσης και με προβλήματα που συσσωρεύονται κάνοντας ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή μας.

Στην ουσία βρίσκομαι σε ένα στάδιο εσωτερικής ανάπτυξης. Αυτή η ανάπτυξη έχει ζόρια. Νιώθοντας τη θλίψη να με πνίγει, μπορώ να μείνω όλη μέρα μέσα στο σπίτι, γιατί δεν έχω ενέργεια για τίποτα.

Έχει συμβεί σε όλους μας. Ξυπνάμε ένα πρωί καθηλωμένοι από ανησυχία και φόβο, ακόμα και χωρίς λόγο. Ξαφνικά δεν έχουμε καμία διάθεση για δράση.

Δεν θέλουμε να ντυθούμε και να βγούμε στον έξω κόσμο, εκεί που καραδοκούν χιλιάδες κίνδυνοι. Προτιμάμε να μείνουμε στην ασφάλεια του καναπέ μας και να περάσουμε την υπόλοιπη μέρα μεμψιμοιρώντας.

Στην καλύτερη περίπτωση αποφασίζουμε να κάνουμε την εσωτερική δουλειά με τον εαυτό μας προκειμένου να ξεδιαλύνουμε το μπερδεμένο κουβάρι της ψυχής μας.

Ξέρουμε ότι οι σκέψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Καθόμαστε λοιπόν με χαρτί και μολύβι και γράφουμε όσα σκεφτόμαστε, όσα νιώθουμε και όσα κάνουμε, προσπαθώντας να αυτοψυχαναλυθούμε.

Δεν λέω ότι κάτι τέτοιο δεν είναι καλό και χρήσιμο. Όμως όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα, η εσωτερική δουλειά μπορεί να γίνει φάρμακο ή δηλητήριο. Είναι θέμα δοσολογίας.

Αν το παρακάνουμε, μπορεί να πέσουμε στην παγίδα να χρησιμοποιούμε την ενδοσκόπηση σαν απόδραση από τον πραγματικό κόσμο. Ξεφεύγουμε από τα προβλήματά μας, ψάχνοντας τι τα προκαλεί και όχι πώς θα τα λύσουμε. Αντί να μπούμε στη δράση, βυθιζόμαστε στην αδράνεια.

Αλλάζοντας από έξω προς τα μέσα

Υπάρχει και η ιδέα της αλλαγής από έξω προς τα μέσα. Αυτή η προσέγγιση δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής. Πολλοί μάλιστα τη θεωρούν ματαιοπονία και θα σας συμβουλεύσουν να μην την επιχειρήσετε.

Πόσες φορές δεν ακούμε τις παρακάτω προτροπές;

• Μην προσπαθήσεις να αλλάξεις το περιβάλλον, άλλαξε τον εαυτό σου.
• Αντί να περιμένεις να βελτιωθεί η συμπεριφορά των άλλων απέναντί σου, ασχολήσου με σένα. Όταν αλλάξεις εσύ, θα αλλάξουν και οι άλλοι.
• Η ομορφιά προέρχεται από τον εσωτερικό μας κόσμο κι όχι από την εξωτερική εμφάνιση.
• Μην κρίνεις ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του.

Με δυό λόγια, μην προσπαθείς να αλλάξεις τον έξω κόσμο για να νιώσεις καλύτερα. Συγκεντρώσου στις σκέψεις σου και βάλτες σε νέο πλαίσιο προκειμένου να νιώσεις καλά.

Φυσικά μπορούμε να το κάνουμε και αυτό. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε έναν υλικό κόσμο. Είμαστε πνευματικά όντα που βιώνουν την ανθρώπινη εμπειρία. Κι αυτή η εμπειρία βασίζεται στις πέντε αισθήσεις μας και σε ένα φυσικό περιβάλλον που μας βοηθάει να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε.

Ζούμε σε δύο κόσμους. Ο ένας είναι ο εσωτερικός μας κόσμος. Αποτελείται από τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πεποιθήσεις και την διανοητική και πνευματική μας στάση. Ο άλλος είναι ο εξωτερικός και αποτελείται από οτιδήποτε βρίσκεται έξω από εμάς.

Το λάθος που συχνά κάνουμε είναι ότι προσπαθούμε να αναβαθμίσουμε ή το ένα ή το άλλο. Όμως δεν έχει νόημα να αλλάξεις το εξωτερικό περιβάλλον, όταν δεν έχεις κάνει την εσωτερική εργασία.

Μια καινούργια διακόσμηση του σπιτιού μας δεν θα εξαφανίσει την ανασφάλεια για το πόσο καλές οικοδέσποινες είμαστε, αν δεν αναβαθμίσουμε ταυτόχρονα και τις σκέψεις μας που δημιουργούν την αυτοεικόνα μας. Μόνο τότε η αλλαγή είναι βαθιά και μόνιμη.

Οι σκέψεις διαμορφώνουν την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας. Μπορούμε να επηρεάσουμε αυτές τις σκέψεις; Μπορούμε να σκεφτόμαστε καλύτερα για εμάς; Ναι, μπορούμε!

Τι μπορούμε να κάνουμε

Όπως είπα πιο πάνω, ξύπνησα με πεσμένη διάθεση. Παλαιότερα αυτομάτως θα αντιδρούσα σ’ αυτό. Θα εφεύρισκα τρόπους να φτιάξω το κέφι μου πάση θυσία. Τώρα πια δεν με ενοχλεί η μελαγχολία μου. Τη θεωρώ φυσιολογικό κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης.

Όπως ο καιρός παίρνει ποικίλες όψεις και δεν έχουμε μόνο λιακάδα, αλλά και συννεφιά, βροχές, χιόνι, έτσι και η διάθεσή μας δεν μπορεί να είναι πάντα ηλιόλουστη. Κάποτε θα έχουμε και τις μαύρες μας. Και αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα.

Δεν αντιστέκομαι πια στη δυσθυμία μου. Δεν λέω στον εαυτό μου: «Μα τι έπαθες στα καλά καθούμενα; Σύνελθε κι έχουμε ένα σωρό δουλειές να κάνουμε». Μια τέτοια αντιμετώπιση στην πραγματικότητα δείχνει αντίσταση και μεγαλώνει τη δυσφορία μου.

Αντίθετα σκέφτομαι: «Εντάξει, δεν είμαι και στα καλύτερά μου σήμερα, αλλά δεν πειράζει. Κι αυτό θα περάσει».

Και μετά αρχίζω να το ψάχνω πιο βαθιά. Γιατί δεν νιώθω καλά; Τι φοβάμαι; Αναλύω τις σκέψεις μου μέχρι να βρω τι είναι αυτό που με ρίχνει ψυχολογικά.

Άλλες φορές πάλι απλά κάνω μία εξωτερική αλλαγή στο περιβάλλον μου. Αποδεικνύεται κι αυτό εξίσου χρήσιμο.

Για παράδειγμα, εκείνη την ημέρα είπα στον εαυτό μου: «Tι συμβαίνει κορίτσι μου; Μάλλον ζορίζεσαι με τις νέες σου υποχρεώσεις. Είσαι θλιμμένη για την κλονισμένη υγεία της μητέρας σου, συν το γεγονός ότι είναι μία μη αναστρέψιμη κατάσταση. Βλέπεις αδιέξοδο κι αυτό σου προκαλεί μέχρι και κατάθλιψη. Τι κάνουμε τώρα;»

Απάντησα μόνη μου: «Λοιπόν, ό,τι και να φταίει, αρκετά με τις μαύρες σκέψεις. Ώρα για διασκέδαση. Σήκω και βάλε ένα όμορφο φόρεμα και κόκκινο κραγιόν. Θα βγούμε βόλτα. Μπορούμε να πάμε στο αγαπημένο σου café και να απολαύσουμε ένα ρόφημα διαβάζοντας περιοδικά και χαζεύοντας τον κόσμο».

Πήρα την προσοχή μου από την κατήφεια που με βασάνιζε και την τοποθέτησα στην απόφαση να αλλάξω το εξωτερικό περιβάλλον, το στυλ μου και τις συνθήκες. Δεν φαντάζεστε πόσο με διευκόλυνε αυτό!

Προσέξτε όμως! Δεν το έκανα σαν απόδραση από την πραγματικότητα. Το έκανα για να βελτιώσω τις σκέψεις μου.

Καθώς ντυνόμουν έλεγα στον εαυτό μου: «Μπράβο κορίτσι μου! Μου αρέσει ο τρόπος που αντιδράς. Αυτό το φόρεμα σου πάει πολύ. Είσαι μία κούκλα. Είμαι περήφανη για σένα. Σε θαυμάζω που δεν το βάζεις κάτω. Ακόμα κι όταν έχεις ακεφιές, θυμάσαι πως είναι στο χέρι σου να φτιάχνεις τη ζωή σου όπως τη θέλεις. Είσαι ικανή να αλλάζεις την διάθεσή σου, ό,τι κι αν συμβαίνει».

Και τότε η διάθεσή μου άρχισε να φτιάχνει. Με το να αλλάξω ρούχα και να βγω από το σπίτι, κάτι που για μένα συμβολίζει το να βγω έξω από το μυαλό και τις σκέψεις μου.

Όταν είμαι στο σπίτι είναι η ώρα της ενδοσκόπησης. Όταν βγαίνω αφήνω πίσω μου τις βαθυστόχαστες σκέψεις και περνάω σε άλλη φάση. Είναι σα να λέω στον εαυτό μου: «Λοιπόν, αρκετά. Δεν θα συνεχίσω με αυτή την τρέλα του μυαλού μου. Θα βγω έξω και θα απολαύσω την ημέρα μου. Θα στρέψω την προσοχή μου αλλού, έξω από εμένα».

Εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό. Είναι αλήθεια ότι οι σκέψεις μας δημιουργούν την πραγματικότητά μας. Αλλά πάει ακόμα βαθύτερα. Οι σκέψεις μας δημιουργούν τα συναισθήματά μας κι αυτά δημιουργούν την ενέργειά μας.

Στην ουσία η ενέργειά μας είναι αυτή που δημιουργεί την πραγματικότητά μας έλκοντας αντίστοιχου κραδασμού γεγονότα, ανθρώπους και καταστάσεις.

Θα κάνω λοιπόν οτιδήποτε για να αναβαθμίσω την ενέργειά μου. Θα χρησιμοποιήσω κάθε μέσον, είτε αυτό σημαίνει να αναλύσω τις σκέψεις μου, είτε να φορέσω ένα κόκκινο κραγιόν που θα μου φτιάξει τη διάθεση. Γιατί διαφορετικές ενέργειες έλκουν διαφορετικού τύπου γεγονότα.

Για παράδειγμα, εκείνη την ημέρα όταν ντύθηκα κι ετοιμάστηκα για έξω και η διάθεσή μου ανέβηκε γιατί μου άρεσε η εικόνα μου στον καθρέφτη, σκέφτηκα: «Μπράβο κορίτσι μου. Συνέρχεσαι. Δεν άφησες τον φόβο να σε πάρει από κάτω. Σε χαίρομαι και σε θαυμάζω».

Στη συνέχεια, καθώς βγήκα και κυκλοφόρησα με ανεβασμένη ενέργεια, μαντέψτε τι συνέβη. Εντελώς τυχαία (;) συνάντησα κάποιο άτομο που ήταν αυτό που έλειπε από το παζλ της νοσηλευτικής φροντίδας της μητέρας μου. Από εκείνο το σημείο και ύστερα, μου ήταν πολύ εύκολο να διατηρήσω θετική τη σκέψη μου και την δόνησή μου.

Σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί, αν είχα μείνει κλεισμένη στο σπίτι, καθισμένη με τις πυζάμες στον καναπέ και άρχιζα να δουλεύω με τον εσωτερικό μου κόσμο και τις σκέψεις μου (στο παρελθόν αυτό θα έκανα).

Δεν είναι λάθος κι αυτή η προσέγγιση. Ωστόσο αυτό που έκανα εκείνη την ημέρα, αποδείχθηκε πολύ πιο εύκολο και διασκεδαστικό. Αλλιώς θα χρειαζόταν να προσπαθήσω πολύ για να ανεβάσω την ενέργειά μου.

Εδώ ίσως αναρωτηθείτε: «Μα δεν έχουμε πει ότι πρέπει να βασιζόμαστε στον εαυτό μας κι όχι στους άλλους για να νιώσουμε καλά; Αν μπω σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι σα να ζητώ επιβεβαίωση από κάτι έξω από μένα για να αισθανθώ καλύτερα;»

Είναι πολύ διαφορετικό το να αναθέτουμε την ευτυχία μας στους άλλους, από το να διαλέγουμε συνειδητά ανάμεσα από τους τρόπους με τους οποίους το σύμπαν μας βοηθάει να ανεβάζουμε τη δόνησή μας και την ενέργειά μας.

Στην πρώτη περίπτωση λέμε στον άλλον «θέλω να συμπεριφέρεσαι διαφορετικά, ώστε να νιώσω καλά». Αυτή η απαίτηση είναι χειριστική. Προσπαθούμε να τον κατευθύνουμε προς τα εκεί που θέλουμε γιατί νομίζουμε ότι αυτό θα μας βοηθήσει να αισθανθούμε καλύτερα.

Στη δεύτερη περίπτωση, επιλέγουμε μόνες μας το τι θα κάνουμε με τον εαυτό μας. Διαλέγουμε πώς θα ντυθούμε, τι αυτοκίνητο θα οδηγήσουμε, σε ποια μέρη θα πάμε, ποιους ανθρώπους θα συναντήσουμε, σε ποια καταστήματα θα ψωνίσουμε, τι συζητήσεις θα κάνουμε. Βελτιώνουμε το περιβάλλον, τον έξω κόσμο μας, έτσι ώστε να μας φτιάχνει τη διάθεση.

Το κάνουμε επειδή όλα αυτά επηρεάζουν το πώς βλέπουμε τον εαυτό μας, την αυτοεικόνα μας. Αυτή με τη σειρά της επηρεάζει τις σκέψεις μας. Αφού το ζητούμενο από την αρχή είναι να αλλάξουμε τις σκέψεις μας, γιατί να μην χρησιμοποιήσουμε την εξωτερική πραγματικότητα, ενώ ταυτόχρονα δουλεύουμε και με τον εσωτερικό μας εαυτό;

Είναι μία πολύ πιο ολιστική και ολοκληρωμένη προσέγγιση.

Στη διάρκεια της ζωής μου έχω επανεφεύρει τον εαυτό μου πολλές φορές. Αν βλέπατε μία παλιά φωτογραφία μου ούτε καν θα με αναγνωρίζατε. Θα λέγατε «αποκλείεται να είσαι εσύ!» Κι όμως είμαι.

Αυτό που ξέρω είναι ότι πάντα φρόντιζα παράλληλα με την εσωτερική δουλειά της αυτογνωσίας να αναβαθμίζω και το εξωτερικό περιβάλλον μου, είτε αυτό ήταν η εμφάνισή μου, το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου, οι παρέες μου ή τα μέρη που συχνάζω.

Τελικά τι έγινε πρώτα, η κότα ή το αυγό; Δεν έχει σημασία.

«Εκείνα που πρέπει να τα μάθουμε πριν τα κάνουμε, τα μαθαίνουμε καθώς τα κάνουμε», είπε ο Αριστοτέλης.

Φυσικά όλα ξεκινούν με μία σκέψη. Σκέφτομαι ότι θέλω να ομορφύνω το σπίτι μου κι αυτό μου δίνει την έμπνευση να ξεφυλλίσω περιοδικά διακόσμησης, να αλλάξω κουρτίνες κλπ. Στη συνέχεια αυτή η υπέροχη αίσθηση του αναβαθμισμένου σπιτιού μου, βελτιώνει την διάθεση, ανεβάζει την ενέργειά μου και ενισχύει την αυτοεικόνα μου.

Επαναλαμβάνω ότι σε καμία περίπτωση δεν ακυρώνω την πνευματική δουλειά που πρέπει να κάνουμε παράλληλα με τις εξωτερικές αλλαγές.

Τι σημασία έχει να ζείτε σε ένα ονειρεμένο σπίτι, να έχετε την τέλεια γκαρνταρόμπα και μία εντυπωσιακή κοινωνική ζωή, αν μέσα σας είστε γεμάτες αρνητικές σκέψεις που σας κάνουν να νιώθετε ανασφάλεια, αβεβαιότητα και χαμηλή αυτοεκτίμηση;

Απολύτως καμία.

Στο κάτω-κάτω το ζητούμενο είναι στο τέλος της ημέρας να νιώθετε καλά, πραγματικά καλά! Κι αν αυτό το συναίσθημα λείπει παρά τις εντυπωσιακές εξωτερικές αλλαγές που κάνατε, τότε θα πρέπει να επιστρέψετε στην εσωτερική εργασία που δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Πόσο πιο δυναμική και γρήγορη όμως είναι η θετική αλλαγή όταν δουλεύετε ταυτόχρονα και στα δύο επίπεδα!

Αυτό που προτείνω είναι να χρησιμοποιούμε τον υλικό κόσμο σαν μία πρώτης τάξεως πηγή για να αναβαθμίζουμε τις σκέψεις μας.

Γι’ αυτό μου αρέσει το στυλ. Τι είναι τα ρούχα; Ύφασμα. Σκέτη ύλη. Κι όμως, ο τρόπος που ντυνόμαστε και εμφανιζόμαστε στον κόσμο επηρεάζει την αντίληψή μας για τον εαυτό μας. Ένα νέο κομψό φόρεμα, μία μοντέρνα κουπ, ένα κόκκινο κραγιόν, γενικά μία ανανεωμένη παρουσία είναι πράγματα επιφανειακά που ωστόσο αλλάζουν βαθιά την αυτοεικόνα μας.

Το ίδιο ισχύει για το περιβάλλον. Είμαι 100% σίγουρη ότι βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι επειδή δεν φοβόμουν να αλλάζω τακτικά περιβάλλον και παρέες, πάντα προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι που με περιβάλλουν μου έδωσαν πρόσβαση σε νοοτροπίες και πιθανότητες που κάποτε δεν πίστευα ότι ήταν εφικτές για μένα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα αυτό, τις σχέσεις μας με τους άλλους. Στον χώρο της προσωπικής ανάπτυξης υπάρχει η αντίληψη ότι για να αντέξεις τους τοξικούς ανθρώπους πρέπει να δουλεύεις με τον εαυτό σου και να αποκτήσεις ανθεκτικότητα.

Στην αρχή έχει ενδιαφέρον. Πειραματίζεσαι, εξασκείσαι κι αυτό είναι καλό. Από ένα σημείο κι έπειτα όμως εγώ προσωπικά είπα: «Τι στην ευχή, η ζωή είναι μικρή. Βαρέθηκα να προσπαθώ να χωνέψω τους αχώνευτους. Θα τους κάνω πέρα και θα βρω καλύτερες παρέες».

Προτιμώ να είμαι με ανθρώπους που μου επιτρέπουν να χρησιμοποιώ το μυαλό μου για πιο σημαντικά πράγματα από το να πρέπει να διαλογιστώ για να καταφέρω να τους ανέχομαι. Αυτός είναι ο λόγος που έχω κόψει τα πολλά πάρε-δώσε με κάποιους συγγενείς και γνωστούς. Εξακολουθώ να τους αγαπώ, αλλά αγαπώ περισσότερο εμένα.

Ξόδεψα πολύ χρόνο από την ζωή μου στερώντας τον εαυτό μου από αυτή την αγάπη και τον αυτοσεβασμό. Δεν το κάνω πια. Δεν έχει πλάκα και σίγουρα δεν με βοηθάει να πετύχω τα αποτελέσματα που θέλω.

Στο βιβλίο μου «Το Savoir Vivre της Ευτυχισμένης Γυναίκας» μιλώ από αυτή την θέση. Όση αυτοανάλυση κι αν κάνουμε, τελικά εκείνο που μετράει είναι οι πράξεις μας.

Η συμπεριφορά μας επηρεάζει τους άλλους πολύ περισσότερο από τα λόγια και τις φλυαρίες. Αλλά επηρεάζει κι εμάς τις ίδιες.

Μια ξεκάθαρη φιλοσοφία ζωής που εκφράζεται πρακτικά μέσα από το πώς αντιμετωπίζουμε καθημερινά τους άλλους, μπορεί να μας χαρίσει την αυτοπεποίθηση που μάταια προσπαθούμε για χρόνια να κατακτήσουμε μέσα από βιβλία και σεμινάρια αυτοβελτίωσης.

Το μυστικό για μόνιμη αλλαγή

Όταν αρχίσουμε να αγαπάμε χωρίς ενοχές τον εαυτό μας και αποφασίζουμε συνειδητά πώς και με ποιόν θέλουμε να περνάμε τον χρόνο μας ώστε να νιώθουμε καλά, διαπιστώνουμε ότι χρειαζόμαστε πολύ λιγότερη πνευματική εργασία.

Έτσι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας πιο δημιουργικά και παραγωγικά για να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας και να πετύχουμε τους στόχους μας.

Κάθε φορά που συνδυάζουμε τον εσωτερικό με τον εξωτερικό μας κόσμο και αναβαθμίζουμε ταυτόχρονα και τους δύο, δημιουργούμε αληθινή μαγεία. Τότε εξελισσόμαστε πολύ πιο γρήγορα και διασκεδαστικά.

Η προσέγγιση “αλλάζω από μέσα προς τα έξω”, στο παράδειγμα της ημέρας που ξύπνησα με φόβους, υποδεικνύει να καθήσω με το ημερολόγιό μου και να αναλύσω τις σκέψεις μου. Δεν λέω ότι δεν είναι χρήσιμο. Πολλές φορές κάνω ακριβώς αυτό.

Συχνά όμως πέφτουμε στην παγίδα να χρησιμοποιούμε την πνευματική εργασία σαν απόδραση και δεκανίκι. Ακολουθώ τα τερτίπια του μυαλού μου και λέω στον εαυτό μου: «όσο έχω αυτές τις αρνητικές σκέψεις και νιώθω χάλια, δεν έχει νόημα να βγω έξω και να κάνω οτιδήποτε».

Αποφεύγουμε τη δράση με πρόσχημα την εσωτερική εργασία. Προτείνω λοιπόν να αποφύγουμε αυτή την αγκύλωση και να κάνουμε αυτό που χρειάζεται: απλά να σηκωθούμε και να δράσουμε.

Μιλούσα με μία φίλη που ένιωθε κατάθλιψη. Όσο κι αν το πάλευε, οι μαύρες σκέψεις και η μελαγχολία δεν την εγκατέλειπαν.

Ξαφνικά αποφάσισε να μετακομίσει σε μία άλλη πόλη. Μόλις το έκανε ξαναβρήκε το κέφι της. Ένιωθε και πάλι ενθουσιασμένη με τη ζωή.

Θα μπορούσε να το είχε ξεπεράσει χωρίς την μετακόμιση; Πιθανώς ναι. Αλλά θα της έπαιρνε πολύ περισσότερο καιρό.

Οπότε προς τι τόσος κόπος; Ήδη κουραζόμαστε αρκετά. Γιατί να προσθέσουμε περιττή δουλειά στις ήδη φορτωμένες ζωές μας;

Το ωραίο είναι ότι δεν χρειάζεται να μετακομίσετε. Δεν μετακομίζω κάθε φορά που νιώθω άσχημα. Αρκεί κάτι πιο απλό, όπως το να αγοράσω ένα μπουκέτο λουλούδια, να βγω για δείπνο σε ένα ωραίο εστιατόριο, να βάλω μουσική στο σπίτι, να δω μια ωραία ταινία.

Κλείνοντας, επαναλαμβάνω ότι το ζητούμενο δεν είναι μόνον η εξωτερική αλλαγή. Αν δεν αλλάξουμε τον εσωτερικό μας κόσμο, όσες αλλαγές κι αν κάνουμε δεν θα πετύχουμε τον στόχο μας που στην ουσία είναι να νιώσουμε καλά.

Πρέπει να δουλεύουμε ταυτόχρονα και στα δύο επίπεδα. Μέσα κι έξω. Αναβαθμίζοντας τον εξωτερικό μας κόσμο δίνουμε τροφή στο μυαλό μας για νέες καλύτερες σκέψεις.

Δεν είναι μέσα-έξω, ούτε έξω-μέσα. Είναι και τα δύο. Θέλω λοιπόν να σκεφτείτε με ποιούς τρόπους μπορείτε να αναβαθμίσετε εξωτερικά τη ζωή σας, ώστε να κάνετε καλύτερες σκέψεις για εσάς και να βελτιώσετε την αυτοεικόνα σας.

Ίσως θελήσετε να επισκεφθείτε ένα spa. Ή να καθιερώσετε μία καθημερινή τελετουργία ομορφιάς. Ή να βγείτε με καινούργιους ανθρώπους. Ή να πάτε σε νέα μέρη. Ή να ψωνίσετε από διαφορετικά καταστήματα.

Ό,τι κι αν είναι, δοκιμάστε το. Εργαστείτε ταυτόχρονα από μέσα προς τα έξω κι από έξω προς τα μέσα. Θα δείτε θαύματα!