ΤΙ ΚΑΝΩ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

Τι κάνω κάθε Παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Η δική μου τελετουργία αποχαιρετισμού του χρόνου.

Μου φαίνεται απίστευτο ότι φτάσαμε κιόλας στο τέλος του 2023! Πότε πέρασε μία ολόκληρη χρονιά; Σα να ήταν χτες που καλωσορίζαμε τον νέο χρόνο και να που σήμερα βρισκόμαστε στην τελευταία ημέρα του.

Η αλλαγή της χρονιάς είναι πάντα μία σημαντική στιγμή φορτισμένη με πολύ συναίσθημα. Σκεφτόμουν με ποιο τρόπο θα μπορούσα να σας βοηθήσω να υποδεχθείτε το 2024 με ενθουσιασμό και θετική ενέργεια. Κι έτσι αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας το δικό μου τελετουργικό αυτής της ημέρας.

Πρόκειται για μία προσωπική παράδοση που ακολουθώ εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Είναι η δική μου τελετουργία αποχαιρετισμού της χρονιάς που πέρασε. Με βοηθάει να ξεκινώ τον νέο χρόνο με ορμή, δύναμη και σιγουριά ότι οι ευχές μου θα πραγματοποιηθούν και τα όνειρα δεν θα μείνουν όνειρα.

Σήμερα θα την μοιραστώ μαζί σας. Να λοιπόν τι κάνω:

Το πρωί της παραμονής της Πρωτοχρονιάς κάθομαι σε ένα ήσυχο μέρος όπου έχω εξασφαλίσει ότι δεν θα με διακόψει κανείς, παρέα με το σημειωματάριό μου ή, ακόμα καλύτερα, με το ημερολόγιο της νέας χρονιάς.

Φροντίζω να έχω ετοιμάσει μία κούπα με ζεστό, αρωματικό καφέ που τόσο απολαμβάνω. Συχνά βάζω να παίζει απαλή μουσική, ενώ κάποιες φορές προτιμώ την απόλυτη σιωπή που με βοηθάει να αυτοσυγκεντρωθώ και να εστιάσω στις σκέψεις μου. Φοράω κάτι άνετο, αλλά και κομψό. Κάτι που μου ταιριάζει και με κάνει να νιώθω όμορφα.

Η διαδικασία είναι απλή. Ανοίγω το ημερολόγιό μου και απαντώ γραπτά σε τρεις ερωτήσεις.

Οι τρεις ερωτήσεις

Πρώτον, “τι θέλω να γιορτάσω από τη χρονιά που πέρασε; Τι πήγε καλά;”

Τι κατόρθωσα; Τι απρόσμενα δώρα μου έστειλε η ζωή; Πόσο καλύτερη έγινα μέσα σε αυτούς τους δώδεκα μήνες; Αυτές είναι μερικές καλές ερωτήσεις να αναλογιστούμε.

Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς, αλλά εγώ συνήθιζα να ξεκινώ κάθε χρονιά γεμάτη στόχους, όνειρα, ελπίδες και μεγαλόπνοα σχέδια. Κάποια αφορούσαν την υγεία και την εμφάνισή μου, όπως το να χάσω κιλά ή να αρχίσω να γυμνάζομαι, ενώ άλλα την καριέρα μου, όπως το να γράψω επιτέλους το βιβλίο που εδώ και χρόνια είχα μέσα στο μυαλό μου.

Παραδόξως λίγες μόλις εβδομάδες -για να μην πω ημέρες- μετά την πρωτοχρονιά, όλα τα σχέδια ξεθώριαζαν, οι στόχοι ξεχνιόνταν και όταν πλησίαζε το τέλος του χρόνου είχα την δυσάρεστη γεύση της ματαίωσης.

Μα πώς πέρασε τόσο γρήγορα κι αυτή η χρονιά; Και πάλι δεν έκανα όσα σκόπευα. Γιατί απότυχα; Τι έκανα λάθος; Τι πήγε στραβά; 365 ημέρες χαμένες. Ένιωθα ότι ο χρόνος με έκλεβε. Στην πραγματικότητα εγώ έκλεβα τον εαυτό μου.

Τι τρέλα! Το κάνουμε όμως, έτσι δεν είναι; Κολλάμε στο τι δεν πετύχαμε, τι πήγε λάθος, τι θα μπορούσε να γίνει αλλά δεν έγινε. Και σε ό,τι επικεντρώνεται η προσοχή μας, πηγαίνει κι η ενέργειά μας, μεγαλώνοντάς το. Δεν είναι σωστός τρόπος να ξεκινάς έτσι τη χρονιά σου.

Θέλω να αποχαιρετήσουμε σήμερα το 2023 γεμάτες ζήλο, αισιοδοξία και θετική προσδοκία για το 2024. Έτσι, το πρώτο που ρωτάω τον εαυτό μου είναι: «τι πήγε καλά αυτή τη χρονιά; Τι θέλω να γιορτάσω από όσα συνέβησαν φέτος;»

Με αυτή την ερώτηση δίνω μία θετική κατεύθυνση στο μυαλό μου αντί να το αφήνω έρμαιο στις αρνητικές σκέψεις και την αυτολύπηση.

Είναι εντυπωσιακό το θετικό αποτέλεσμα που φέρνει αυτή η διανοητική μετατόπιση. Καθώς εστιάζω στα θετικά, ξαφνικά θυμάμαι όλα όσα ευλογημένα συνέβησαν μέσα στη χρονιά. Τις επιτυχίες μου, τις ευτυχείς συγκυρίες, τις εξελίξεις, τις απρόβλεπτες χαρές, τα θεία δώρα!

Είναι τόσα πολλά, που δεν προλαβαίνω να γράφω. Κι όταν νομίζω ότι ολοκλήρωσα, κάτι ακόμα θα θυμηθώ και θα το προσθέσω στη λίστα.

Ακόμα και σε μία δύσκολη χρονιά, όπως αρχικά πίστευα ότι ήταν για εμένα το 2023, ανακάλυψα τόσες δυνατές στιγμές, τόσες όμορφες αναμνήσεις που κατέληξα να αλλάξω γνώμη και να τη θεωρήσω τελικά μία από τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου.

Τι θέλετε να γιορτάσετε από τον χρόνο που φεύγει; Σίγουρα υπάρχουν πολλά που αξίζουν την ευγνωμοσύνη, την χαρά και την ικανοποίησή σας. Θυμηθείτε τα και φέρτε τα στο φως. Αφήστε προς το παρόν στην άκρη τα δυσάρεστα και μεγεθύνετε με τον φακό της μνήμης σας τα ωραία. Θα νιώσετε υπέροχα.

Ακόμα κι αν δεν πετύχατε όσα θέλετε, δεν χρειάζεται να αυτομαστιγώνεστε. Εμείς οι γυναίκες υποτιμάμε τις επιτυχίες μας και διογκώνουμε τα λάθη και τις αποτυχίες.

Είμαι εδώ για να σας θυμήσω ότι είστε αξιόλογες, σημαντικές και έχετε κάνει μεγάλα βήματα προόδου, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματά σας. Αν υπάρχουν σχέδια που δεν έχετε ολοκληρώσει αυτό οφείλεται στο ότι βρίσκεστε στη διαδικασία και δεν έχετε ακόμα φτάσει στο τέλος.

Η δεύτερη ερώτηση που θέτω στον εαυτό μου είναι: «Τι δεν πήγε καλά; Ποιες αποτυχίες και ποια πράγματα για τα οποία μετανιώνω θα γιορτάσω;»

Μα καλά, δεν είπαμε πιο πάνω να ξεχάσουμε τις αποτυχίες μας; Πρέπει να ξαναθυμηθούμε όλα όσα μας πόνεσαν, τέτοια χρονιάρα μέρα; Τι θα κερδίσω πέρα από το να ψυχοπλακωθώ;

Μια και δεν είμαι θιασώτης του «πρέπει» θα απαντήσω ότι θα ήταν καλό να το κάνουμε. Όχι για να λυπηθούμε, αλλά για να βάλουμε τα πράγματα στο σωστό τους πλαίσιο. Ένα πλαίσιο που θα μας απελευθερώσει.

Μπορούμε μάλιστα να φτάσουμε στο σημείο να γιορτάζουμε τις αποτυχίες μας και τις μεταμέλειες. Θα σας εξηγήσω γιατί.

Τι σημαίνει αποτυχία; Η αρνητική χροιά αυτής της έννοιας πρέπει (ναι, πρέπει!) να βγει από το μυαλό μας μια για πάντα. Η αποτυχία είναι ο φυσικός δρόμος για την επιτυχία.

Είναι η δοκιμή που μας έδειξε τι δεν λειτουργεί, ώστε να στραφούμε προς αυτό που λειτουργεί. Είναι το αδιέξοδο που μας έκανε να ανακαλύψουμε ένα νέο μονοπάτι. Είναι γνώση και πολύτιμη εμπειρία. Είναι η πυξίδα μας. Αρκεί να την αξιοποιήσουμε και να μην της επιτρέψουμε να μας ακινητοποιήσει.

Φανταστείτε τα νήπια όταν μαθαίνουν να περπατούν. Θέλει τόση προσπάθεια ακόμα και το να μάθουν απλά να στέκονται στα πόδια τους. Ένα δευτερόλεπτο ισορροπίας και πέφτουν. Ξανά και ξανά. Δεν το βάζουν όμως κάτω. Συνεχίζουν απτόητα μέχρι να τα καταφέρουν. Κι εμείς από δίπλα τα ενθαρρύνουμε. Μπράβο, μπράβο. Έλα πάλι!

Δεν θα λέγαμε ποτέ σε ένα νήπιο. «Απότυχες να βαδίσεις. Μείνε λοιπόν για πάντα στην κούνια σου». Κάτι τέτοιο θα ήταν γελοίο, σωστά; Αλλά κι αν ακόμα το λέγαμε, η επιθυμία του, η λαχτάρα του να βαδίσει είναι τόσο μεγάλη που τίποτα δεν θα μπορούσε να το σταματήσει.

Κι όμως αυτό κάνουμε στον εαυτό μας. Όταν αποτύχουμε κάπου αρνούμαστε να επαναλάβουμε την προσπάθεια, γιατί φοβόμαστε ότι ντροπιαστήκαμε, ότι δεν έχουμε τα εφόδια για να τα καταφέρουμε κι ότι θα αποτυγχάνουμε πάντα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος παραλογισμός από αυτόν.

Θέλω να έχω αποτυχίες. Σας προτρέπω να έχετε κι εσείς. Όσο περισσότερες φορές αποτύχουμε, τόσο πιο σίγουρο είναι ότι θα πετύχουμε.

Ας μη διστάζουμε να δοκιμάζουμε νέα πράγματα από τον φόβο της αποτυχίας. Ας μάθουμε να γιορτάζουμε τα λάθη μας.

Ας τα γιορτάζουμε γιατί δείχνουν ότι τολμάμε να κάνουμε νέα πράγματα, ότι τολμάμε να δοκιμάσουμε, να πειραματιστούμε, να βγούμε από τη ζώνη ασφαλείας μας.

Ακόμα κι όταν το πείραμα δεν πετυχαίνει, αντί να το βάλουμε στα πόδια ή να μαζευτούμε σε μία γωνία χαρακτηρίζοντας τους εαυτούς μας ανεπαρκείς, επιστρέφουμε δριμύτερα με νέα στρατηγική, άλλη τακτική και με την πεποίθηση ότι τελικά θα τα καταφέρουμε.

Αυτή είναι η διαφορά του νικητή από τον ηττημένο. Ο νικητής δεν παραιτείται μέχρι να νικήσει. Ο ηττημένος υποχωρεί στην πρώτη δυσκολία.

Χαμογελώ καθώς θυμάμαι τις αποτυχίες μου. Μπορώ να πω ότι νιώθω περισσότερο περήφανη για αυτές, παρά για τις επιτυχίες μου. Δείχνουν ότι είμαι μέσα στο παιχνίδι, ότι συνεχώς μαθαίνω και εξελίσσομαι, ότι συμβάλω στην δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Δείχνουν ποια γίνομαι και πώς αναπτύσσομαι. Πραγματικά τις γιορτάζω με όλη μου την ψυχή!

Όσο για τις μεταμέλειες, στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωής μου τις αντιμετώπιζα με δύο εκ διαμέτρου διαφορετικούς τρόπους. Από τη μία, πέρασα πολλά χρόνια ζώντας κυριολεκτικά μέσα σε αυτές. Πόσο λυπάμαι που έκανα αυτό κι εκείνο. Πόσο ντρέπομαι για τα λάθη μου. Πόσο μετανιώνω για εκείνη την επιλογή. Πόσο πλήγωσα τους άλλους και τον εαυτό μου. Αν είχα κάνει κάτι διαφορετικό, πόσο καλύτερα θα ήταν σήμερα τα πράγματα. Αν, αν, αν… Θεέ μου, πόσο καταστροφικός ήταν αυτός ο τρόπος σκέψης και πόσο άσχημα με έκανε να αισθάνομαι.

Από την άλλη, όταν άρχισα να ασχολούμαι με την προσωπική ανάπτυξη, έμαθα για την ελεύθερη και απαλλαγμένη από κάθε μετάνοια νοοτροπία. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν ωφελεί να κλαις πάνω από το γάλα που χύθηκε. Η ζωή συνεχίζεται, μην κοιτάζεις πίσω.

Μου άρεσε αυτός ο τρόπος και τον υιοθέτησα. Στο κάτω κάτω τι νόημα έχει να υποφέρεις για κάτι που δεν αλλάζει; Ό γέγονε γέγονε.

Όμως ούτε αυτή η νοοτροπία ήταν σωστή. Μου στερούσε τα πολύτιμα μαθήματα που θα μπορούσα να πάρω από τις εμπειρίες μου. Απλά τα αγνοούσα. Εθελοτυφλούσα. Έκλεινα τα μάτια και το μόνο που έκανα ήταν να προχωρώ μπροστά χωρίς να γυρίσω στιγμή το βλέμμα μου πίσω. Καθόλου υγιές, καθόλου σοφό. Δεν ήταν τυχαίο ότι επαναλάμβανα ξανά και ξανά τα ίδια ατοπήματα. Το πάθημα δεν μου γινόταν μάθημα.

Τώρα πλέον, αν και είμαι ξεκάθαρα προσανατολισμένη προς το μέλλον, δεν αποφεύγω τις μεταμέλειες του παρελθόντος. Τις χρησιμοποιώ σαν πυξίδα, σαν οδηγό. Μαθαίνω από αυτές, αντί να τις παραβλέπω.

Τι με δίδαξε η εμπειρία για την οποία μετανιώνω; Πώς μπορώ να την χρησιμοποιήσω για να πετύχω καλύτερα τους μελλοντικούς μου στόχους και να φέρω το αποτέλεσμα που θέλω;

Η αλήθεια είναι ότι για το 2023 είχα ελάχιστες αναμνήσεις για τις οποίες μετανιώνω, σε σύγκριση με άλλες χρονιές. Το θεωρώ απόδειξη της εσωτερικής δουλειάς με τον εαυτό μου. Έχω μάθει πλέον να προλαμβάνω ή να διορθώνω έγκαιρα κάτι για το οποίο ξέρω ότι, αν δεν το κάνω θα μετανιώσω πικρά.

Κάτι για το οποίο μετάνιωσα είναι ότι δεν απελευθέρωσα νωρίτερα από τη ζωή μου κάποιο άτομο που δεν χρειαζόταν πλέον να αποτελεί μέρος της. Για μεγάλο διάστημα απωθούσα αυτή την απόφαση, αν και η διαίσθησή μου έλεγε ότι αυτή η σχέση έπρεπε να λήξει. Όταν τελικά το έκανα, υπέροχα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν ως δια μαγείας το ένα μετά το άλλο.

Μολονότι μετανιώνω που δεν είχα ακολουθήσει νωρίτερα το ένστικτό μου, χαίρομαι για το μάθημα που με δίδαξε αυτή η αργοπορία. Το μάθημα ήταν να εμπιστεύομαι τη διαίσθησή μου. Ξέρει τι με ωφελεί και βρίσκεται εκεί για να με κατευθύνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

Γιορτάζω λοιπόν αυτή μου τη μεταμέλεια, για το πολύτιμο μάθημα που μου πρόσφερε. Δεν χρειάζεται πλέον να χάνω χρόνο ζυγίζοντας ξανά και ξανά τις καταστάσεις όταν η διαίσθησή μου δείχνει ξεκάθαρα τι πρέπει να κάνω.

Και φτάνουμε στην τρίτη ερώτηση. Αυτό είναι το πιο διασκεδαστικό μέρος της τελετουργίας μου.

Ρωτώ τον εαυτό μου: «Τι είναι αυτό που μπορώ να γιορτάσω προκαταβολικά σα να έχει ήδη γίνει;»

Προσανατολίζομαι στο μέλλον. Φαντάζομαι ότι έχει περάσει ένας χρόνος από σήμερα. Βρισκόμαστε λοιπόν στις 31 Δεκεμβρίου 2024.

Υποθέτω ότι έχω πετύχει όλους τους στόχους μου. Δεν υπάρχει πιο απολαυστικό συναίσθημα από την πληρότητα που αισθανόμαστε όταν έχουμε ολοκληρώσει το έργο μας.

Πώς θα ένιωθα; Ποια θα ήμουν; Πώς θα συμπεριφερόμουν; Τι εμπόδια θα είχα ξεπεράσει; Πόσο περήφανη θα ένιωθα για τον εαυτό μου;

Αφήνω αυτή την ενέργεια να με κατακλύσει και την απολαμβάνω με όλο μου το είναι. Καθώς οραματίζομαι τους στόχους μου σα να τους έχω ήδη κατακτήσει, τίποτα πλέον δεν μου φαίνεται δύσκολο, τίποτα δεν μπορεί να με σταματήσει.

Αν στην πορεία κάτι πάει στραβά, αν προκύψει κάποιο εμπόδιο δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία γιατί μπορώ ανά πάσα στιγμή να επιστρέψω σε αυτή την αίσθηση της βεβαιότητας ότι όλα έχουν ήδη ολοκληρωθεί.

Τι υπέροχο συναίσθημα αυτή η σιγουριά! Οτιδήποτε με αναχαιτίζει το θεωρώ απλά ένα κομμάτι της διαδικασίας και όχι το τέλος του κόσμου.

Ας υποθέσουμε για παράδειγμα ότι έχω βάλει στόχο να αδυνατίσω χάνοντας είκοσι κιλά μέσα στο 2024. Εστιάζοντας στην τρίτη ερώτηση γιορτάζω γιατί νιώθω σα να έχει ήδη πραγματοποιηθεί αυτός ο στόχος.

Τώρα αν στην διάρκεια της χρονιάς τύχει να διακόψω μια μέρα τη δίαιτά μου, δεν θα πάθω πανικό. Δεν θα νιώσω ότι ήρθε η καταστροφή, ότι όλα τελείωσαν κι ότι απότυχα για άλλη μία φορά.

Διατηρώντας μέσα μου το συναίσθημα της τελικής νίκης σα να έχει ήδη συμβεί, βλέποντας δηλαδή τον εαυτό μου κατά είκοσι κιλά λεπτότερο, μπορώ να θεωρήσω την όποια καθυστέρηση σαν ένα μέρος της διαδικασίας, σαν ένα μικρό πισωγύρισμα, τίποτα περισσότερο από έναν απαραίτητο σταθμό πριν από τη νίκη.

Πόσο βοηθητικό είναι αυτό και πόσο απελευθερωτικό! Δεν υπάρχει στόχος που δεν θα συναντήσει εμπόδια, παραβλέψεις, λάθη. Ειδικά όσον αφορά το αδυνάτισμα είναι σίγουρο ότι θα υπάρξουν σκαμπανεβάσματα και προκλήσεις. Εύκολες ημέρες και λιγότερο εύκολες. Πειρασμοί.

Είναι όλα κομμάτι της πορείας. Δεν χρειάζεται να μας πηγαίνουν πίσω. Αρκεί να τα δούμε στη σωστή τους διάσταση.

Κάποτε έβαζα το πολύ τρεις μεγάλους ετήσιους στόχους. Ήθελα να εστιάζω και να δεσμεύομαι μόνο σε κάτι πολύ σημαντικό. Τώρα πλέον βάζω πολύ περισσότερους και τους γιορτάζω όλους προκαταβολικά.

Μπαίνω στην ενέργεια της εκπλήρωσης κι αυτό με βοηθάει πολύ όποτε συναντώ δυσκολίες στην πορεία. Δεν πειράζει που δεν έχασα ένα κιλό αυτή την εβδομάδα, αφού ξέρω ότι τελικά θα έχω πετύχει τον στόχο μου.

Αυτή λοιπόν είναι η τελετουργία μου για το κλείσιμο του χρόνου. Τρεις ερωτήσεις, τρεις λόγοι να γιορτάσω. Σας προτείνω να το δοκιμάσετε.

Γιορτάστε τις επιτυχίες του 2023. Τους ανθρώπους που ήρθαν στη ζωή σας, τα δώρα που δεχθήκατε, την εξέλιξή σας, τις δεξιότητες που καλλιεργήσατε.

Γιορτάστε τις αποτυχίες, τα λάθη και αυτά για τα οποία μετανιώσατε. Γιορτάστε τα γιατί δείχνουν ότι βρίσκεστε μέσα στο παιχνίδι, ότι τολμάτε, ότι αναπτύσσεστε, ότι δεν παρακολουθείτε τη ζωή σαν αμέτοχος θεατής.

Τέλος, γιορτάστε προκαταβολικά τις νίκες του 2024. Όλα όσα θα έχετε επιτύχει, αποκτήσει, κατακτήσει στο τέλος της χρονιάς που μόλις ξεκινάει. Γιορτάστε τα σήμερα σαν να τα έχετε κιόλας καταφέρει.

Σας εύχομαι να δημιουργήσετε μία πλούσια, γεμάτη νόημα και ουσία χρονιά. Ευτυχισμένο το 2024!