Πώς να κάνεις τον πόνο σου σύμμαχο

Πώς να κάνεις τον πόνο σου σύμμαχο

Από τότε που ήμουν παιδί με γοήτευε η ιστορία του Ιησού της Ναζαρέτ. Κάθε Πάσχα ανυπομονούσα να την ακούσω ξανά και ξανά. Περισσότερο απ’ όλα με συγκινούσε η προσευχή του Χριστού στον Κήπο της Γεθσημανής. Η φράση «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» αλλά και το «γεννηθήτω το θέλημά σου» είχαν χαραχτεί ανεξίτηλα στο παιδικό μυαλό μου κι ας μην καταλάβαινα ακριβώς το νόημά τους.

Πάσχα σημαίνει πέρασμα. Αυτό το πέρασμα γιορτάζουμε κάθε χρόνο. Το πέρασμα από το σκοτάδι στο φως, από την άγνοια στην επίγνωση, από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από τον θάνατο στην αιώνια ζωή.

Ανάσταση = Επ-ανάσταση

Στην προσωπική ανάπτυξη Ανάσταση σημαίνει και Επ-ανάσταση. Είναι η εσωτερική διαδικασία μέσα από την οποία καταστρέφουμε ό,τι ψεύτικο και πλαστό σκοτώνει την ψυχή μας και ξαναβρίσκουμε τον αληθινό εαυτό μας.

Είναι μία υπέροχη νίκη απέναντι σε ό,τι μας μικραίνει. Όμως ποτέ μια νίκη δεν είναι εύκολη. Τίποτα δεν χαρίζεται. Όλα κατακτιούνται. Μόνο τότε έχουν αξία.

Σε αυτή την πορεία θα συναντήσουμε ένα σωρό αντιξοότητες. Αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας είναι το ξεπέρασμά τους.

Θα αντιμετωπίσουμε δυσκολίες, αναποδιές που θα μας αποκαρδιώσουν και θα απειλήσουν να μας βγάλουν έξω από τον δρόμο μας.

Μπορεί να είναι εξωτερικά εμπόδια που μας βάζουν οι άλλοι, ή και εσωτερικά, όπως το αυτοσαμποτάζ που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στα όνειρά μας, π.χ. με την τάση μας να αναβάλουμε, με τις κακές μας διανοητικές συνήθειες, την αμφισβήτηση της αξίας μας και τον εσωτερικό μας μονόλογο που επιμένει να μας ψιθυρίζει ότι δεν θα τα καταφέρουμε.

Τι κάνουμε σ’ αυτή την περίπτωση; Τις περισσότερες φορές σηκώνουμε τα χέρια ψηλά. Παραδινόμαστε άνευ όρων, χωρίς καν να δώσουμε τη μάχη μας.

Τη μία μέρα είμαστε γεμάτες ενεργητικότητα, όνειρα και ζήλο να τα πραγματοποιήσουμε. Και την επόμενη πέφτουμε σε μαρασμό, απογοητευόμαστε και εγκαταλείπουμε τον αγώνα.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Ήταν τόσο ρηχές, τόσο ασήμαντες οι επιδιώξεις μας που τελικά ο πρώτος άνεμος τις πήρε μακριά; Μήπως μας λείπει η θέληση; Είμαστε άβουλα όντα, χωρίς βούληση και σθένος;

Τίποτα από όλα αυτά. Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι μέσα μας ενεργοποιείται ένας αυτόματος μηχανισμός που μας κάνει σε κάθε περίσταση να αποφεύγουμε τον πόνο και να επιζητάμε την ευχαρίστηση.

Οι αντιξοότητες μας φαίνονται κάτι πολύ δυσάρεστο. Δεν τις θέλουμε. Δεν θέλουμε να ζοριστούμε, να στενοχωρηθούμε, να αντιμετωπίσουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε.

Δεν θέλουμε τις αναβολές, τις αντιρρήσεις, τις προκλήσεις, τις ματαιώσεις. Δεν θέλουμε να μας απορρίψουν, να μας χωρίσουν, να μας αγνοήσουν, να μας εμποδίσουν.

Δεν θέλουμε τον πόνο.

Μόλις συμβεί κάτι από τα παραπάνω μας πιάνει απελπισία. Πέφτουμε στα πατώματα. Παραδίδουμε τα όπλα χωρίς καν να δώσουμε τη μάχη. Συχνά καταλήγουμε να στραφούμε σε κάποιον περισπασμό για να παρηγορηθούμε ή να ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους.

Αν είμαστε επιχειρηματίες και η δουλειά μας δεν αποδίδει όσο θα θέλαμε κατηγορούμε το κράτος και την υψηλή φορολογία, την κακή κατάσταση της αγοράς, την πεσμένη ψυχολογία των πελατών, τους ανίκανους συνεργάτες, την ανάποδη θέση των πλανητών.

Αν μας εγκαταλείψει ο σύντροφός μας αναθεματίζουμε την κακή μας τύχη που φέρνει στο δρόμο μας προβληματικούς ανθρώπους. Προσπαθούμε με κάθε τρόπο να αποδιώξουμε τον πόνο αυτής της τραυματικής εμπειρίας. Ψάχνουμε επειγόντως κάτι που θα μας κάνει να ξεχαστούμε, να νιώσουμε καλύτερα, κάτι που θα κατευνάσει έστω και προσωρινά την συναισθηματική μας τρικυμία.

Ξαφνικά φεύγουμε για ένα μακρινό ταξίδι, ακόμα κι αν είναι πολύ ακριβό για το πορτοφόλι μας. Αγοράζουμε υπερβολικά πολλά νέα ρούχα για να ανανεώσουμε την γκαρνταρόμπα μας, παρόλο που η ντουλάπα μας ήδη ξεχειλίζει. Πειραματιζόμαστε με μία εντελώς καινούργια κουπ μαλλιών που ίσως δεν μας κολακεύει αλλά μας βοηθάει να αλλάξουμε την εικόνα μας. Αποφασίζουμε να επιδοθούμε σε επικίνδυνα σπορ που ανεβάζουν την αδρεναλίνη.

Μπορεί ακόμα να στραφούμε στο αλκοόλ, να αρχίσουμε πάλι το κάπνισμα, να σερφάρουμε μέχρι τα ξημερώματα στο ίντερνετ ή, ακόμα χειρότερα, να παρακολουθούμε νυχθημερόν τον πρώην μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στο μεταξύ η πιστωτική κάρτα μας έχει χτυπήσει κόκκινο, έχουμε χάσει τον ύπνο μας, αντί για ευφορία έχουμε αποκτήσει άγχος και τα πράγματα αντί να βελτιωθούν πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο.

Όσο θλιβερά κι αν ακούγονται τα παραπάνω είναι πραγματικότητα. Η δε κατάσταση αντί να διορθωθεί επιδεινώνεται συνεχώς μέχρι που φτάνει στο απροχώρητο ή σε ολοκληρωτική καταστροφή. Η επιχείρηση πτωχεύει, ο πρώην μας μπλοκάρει από παντού και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτει ένα σοβαρό πρόβλημα που αφορά την υγεία μας.

Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν τον φαύλο κύκλο;

Το πρώτο και σπουδαιότερο βήμα είναι να σταματήσουμε την προσπάθεια να αποφύγουμε τον πόνο. Το πρόβλημα είναι εδώ. Δεν γίνεται να το αγνοήσουμε, να κλείσουμε τα μάτια και να το αποφύγουμε. Ακόμα κι αν το κάνουμε, όταν τα ανοίξουμε θα το δούμε και πάλι να στέκεται μπροστά μας.

Τι θα κάνουμε λοιπόν; Αντί να αντιστεκόμαστε, ας παραδοθούμε.

Αντί να πούμε «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» ας πούμε «Γεννηθήτω το θέλημά Σου».

Στην πρώτη περίπτωση εθελοτυφλούμε. Κρυβόμαστε σαν την στρουθοκάμηλο. Νομίζουμε ότι αν αντισταθούμε αρκετά, αν το παλέψουμε, θα καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την μέγγενη της οδύνης.

Στη δεύτερη απλώς χαλαρώνουμε και παραδινόμαστε. Ας γίνει ό,τι είναι να γίνει.

Αυτή η ιδέα ίσως αρχικά να φαίνεται υποχωρητική, παθητική. Ωστόσο στην ουσία μας ανακουφίζει καθώς μας απελευθερώνει από την ανάγκη μας να αντισταθούμε.

Δεν είναι ο πόνος που μας παραλύει, αλλά ο φόβος ότι θα πονέσουμε. Αν όμως αποδεχθούμε ότι ο πόνος είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι για την επίτευξη των στόχων μας, τότε δεν θα τον φοβόμαστε ούτε θα τον δαιμονοποιούμε πια.

Δεν μπορούμε να πάμε κόντρα στη ζωή. Ας αποδεχθούμε τα γεγονότα σαν γεγονότα. Ας αγκαλιάσουμε τα οδυνηρά μας συναισθήματα, όπως κάνουμε και με τα ευχάριστα. Ας τους επιτρέψουμε να υπάρξουν. Ας μην τα χώσουμε κάτω από το χαλί. Ας μην τα κρύψουμε βιαστικά στο ντουλάπι όπως τα άπλυτα ρούχα που δεν θέλουμε να δουν οι ξαφνικοί επισκέπτες μας.

Ας καθήσουμε μαζί τους. Ας τους ζητήσουμε να μας πουν αυτό που θέλουν. Τα συναισθήματα δεν είναι ανεξέλεγκτα, ούτε ουρανοκατέβατα. Είναι αποτέλεσμα μίας συγκεκριμένης εσωτερικής διαδικασίας που, αν την αναλύσουμε και την κατανοήσουμε, μπορεί να αποδειχθεί πολύ διαφωτιστική.

Ο φόβος, η θλίψη, ο θυμός γεννιούνται για κάποιο λόγο. Για να μας προστατεύσουν, να μας προειδοποιήσουν, να μας δώσουν πολύτιμες πληροφορίες για την ψυχή μας.

Τα τρία Α

Τα τρία Α θα μας βοηθήσουν να ξαναβρούμε την ισορροπία και την εσωτερική μας γαλήνη.

1. Αναγνώριση
2. Αποδοχή
3. Αλλαγή

Ας τα πάρουμε ένα-ένα.

Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε τι ακριβώς νιώθουμε. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι, αν και ζούμε στην πιο προηγμένη τεχνολογικά εποχή.

Συνδεθήκαμε με τα μηχανήματα, αλλά απομακρυνθήκαμε από τον εαυτό μας. Δεν ακούμε την ψυχή μας. Αγνοούμε την διαίσθησή μας. Δυσκολευόμαστε ακόμα και να βρούμε το κατάλληλο λεξιλόγιο για να εκφράσουμε αυτά που αισθανόμαστε.

Είσαι θυμωμένη; Εξοργισμένη; Λυπημένη; Απελπισμένη; Νιώθεις απόγνωση; Θλίψη; Ματαίωση; Χαρά; Ενθουσιασμό; Βρες τη λέξη που εκφράζει την ψυχική σου κατάσταση. Αυτό είναι το πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα.

Στη συνέχεια, αποδέξου αυτό το συναίσθημα. Μην του κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα. Μην προσπαθείς να το ξεχάσεις ή να το αλλάξεις με το ζόρι. Το περίεργο είναι ότι, όσο λιγότερο θέλουμε να αποφύγουμε κάτι, τόσο ευκολώτερα το πετυχαίνουμε.

Φαντάσου ότι κολυμπάς στη θάλασσα. Το συναίσθημα είναι σαν ένα περαστικό κύμα. Έρχεται, σε παρασύρει μαζί του, σε σηκώνει και μετά περνάει, κατακάθεται και διαλύεται. Αν αφεθείς σε αυτό, θα σε παρασύρει γλυκά στην κίνησή του για όσο διαρκεί. Θα το απολαύσεις.

Αν όμως τη στιγμή που το βλέπεις να πλησιάζει αρχίζεις να αντιστέκεσαι, να το παλεύεις, να χτυπάς χέρια και πόδια προσπαθώντας να το αποφύγεις, τότε δεν θα περάσεις καλά. Το κύμα θα σε καταπλακώσει, θα νιώσεις ότι πνίγεσαι, ότι σου κόβεται η ανάσα, τα μάτια σου θα τσούζουν και κάτι που κρατάει δευτερόλεπτα θα σου φανεί σαν αιώνας!

Τέλος, στο τρίτο και τελευταίο βήμα, αν αποδεχθείς κάτι, αυτό αλλάζει πολύ πιο εύκολα. Από τη στιγμή που θα επιτρέψεις στο συναίσθημά σου να υπάρχει, αυτό θα κάνει τον κύκλο του και θα υποχωρήσει. Συνήθως συμβαίνει πολύ πιο γρήγορα από ότι αν επέμενες να του αντιστέκεσαι. Το τρίτο Α, η αλλαγή είναι το φυσικό επακόλουθο όταν έχουν προηγηθεί τα άλλα δύο.

Λοιπόν; «Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο» ή «Γεννηθήτω το θέλημά Σου»; Ποιο από τα δύο θα διαλέξεις; Η επιλογή σου ανήκει.

Καλή Ανάσταση, καλό Πάσχα!