Νιώθεις ότι έχεις μείνει πίσω;

Νιώθεις ότι έχεις μείνει πίσω;

Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός! Φτάσαμε ήδη στο τέλος του Απρίλη. Πέρασε κιόλας το ένα τρίτο του 2023. Κι όμως η αρχή της χρονιάς φαίνεται σα να ήταν χτες.

Ευκαιρία για μία γρήγορη ανασκόπηση. Πώς πήγαν οι πρώτοι τέσσερις μήνες του χρόνου; Τι κάνατε μέχρι τώρα; Πού βρίσκεστε σε σχέση με τους στόχους σας; Πώς εξελίσσονται τα μεγαλεπήβολα σχέδια της Πρωτοχρονιάς; Προχώρησε η ζωή σας όπως θέλατε; Πέτυχατε αυτά που ονειρευόσαστε; Βρίσκεστε έστω στο σωστό δρόμο;

Αν είστε σαν εμένα, ίσως νιώσατε αμήχανα με τις παραπάνω ερωτήσεις. Όχι, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει εντυπωσιακά. Στην ουσία εδώ και μήνες βρισκόμαστε περίπου στο ίδιο σημείο.

Οι ημέρες και οι εβδομάδες περνούν κι εμείς προσπαθούμε, κάνουμε ό,τι μπορούμε, ωστόσο οι μεγάλες επιτυχίες δεν έχουν έρθει. Επαγγελματικά και προσωπικά είμαστε σχεδόν στα ίδια.

Αυτή η διαπίστωση προκαλεί άγχος, ανησυχία και την ενοχική σκέψη «έχω μείνει πίσω». Ξέρουμε πόσο άβολο είναι αυτό το συναίσθημα. Σημαίνει ότι δεν είμαστε ευχαριστημένες με την πρόοδό μας. Δεν είμαστε αρκετά καλές. Δεν τα καταφέραμε. Έχουμε αργήσει.

Άλλα πιστεύαμε, άλλα επιδιώκαμε κι άλλα μας έτυχαν. Λέμε στον εαυτό μας πράγματα όπως «ποτέ δεν φανταζόμουν ότι σ’ αυτό το σημείο της ζωής μου θα βρισκόμουν εδώ που είμαι», εννοώντας ότι έχουμε αποτύχει, ότι χάσαμε το παιχνίδι.

Σα να μην έφτανε αυτό, μπαίνουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βλέπουμε τις αναρτήσεις άλλων γυναικών που φαίνονται να έχουν καταφέρει πολλά περισσότερα από εμάς. Ένα αγκάθι ζήλιας μας τσιμπάει.

Γιατί αυτή κι όχι εγώ; αναρωτιόμαστε. Γιατί αλήθεια; Γιατί το γρασίδι του γείτονα είναι πάντα πιο πράσινο από το δικό μας;

Το σύνδρομο “έχω μείνει πίσω”

Το «έχω μείνει πίσω» είναι η αντιστροφή του «δεν είμαι έτοιμη». Και οι δύο φράσεις είναι αντιπαραγωγικές και πρέπει να φύγουν από το μυαλό κι από το λεξιλόγιό μας.

Δεν μας ωφελούν, δεν μας χρησιμεύουν σε τίποτα. Αντίθετα μας αδρανοποιούν και μας αποθαρρύνουν.

«Έχω μείνει πίσω». Τι συναισθήματα σας προκαλεί αυτή η πρόταση; Εγώ ακούγοντάς την, το μόνο που θέλω είναι να χωθώ κάτω από την κουβέρτα μου και να περάσω όλο το βράδυ βλέποντας ταινίες στο Netflix.

Ο εγκέφαλός μου λέει: «έτσι κι αλλιώς έχεις μείνει πίσω. Τι νόημα έχει λοιπόν να κάνεις οτιδήποτε; Έχεις αργήσει τόσο πολύ που πια δεν προλαβαίνεις τίποτα. Παράτα τα».

Ή μπορεί να πάμε στο άλλο άκρο. Μας πιάνει υπερβάλλων ζήλος να τα πετύχουμε όλα εδώ και τώρα. «Έχεις χρόνο να τα καταφέρεις, λέμε στον εαυτό μας. Μπορείς. Αρκεί να ζοριστείς και να τα δώσεις όλα. Προλαβαίνεις. Βιάσου όμως».

Τι κάνουμε τότε; Προσθέτουμε πεντακόσιους νέους στόχους σε αυτούς που δεν έχουμε ακόμα πετύχει. Μεγαλώνουμε τη λίστα με τις υποχρεώσεις μας. Απονενοημένα διαβήματα, καταδικασμένα σε αποτυχία. Προσπαθούμε απελπισμένα να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Δυστυχώς ούτε αυτό λειτουργεί. Απλά διαιωνίζει το ίδιο συναίσθημα. «Έχω μείνει πίσω». Το λέμε σα να είναι δεδομένο. Όμως για σταθείτε λίγο. Πώς ξέρουμε ότι ισχύει, ότι κάτι τέτοιο είναι αλήθεια; Πίσω σε σχέση με ποιον και με τι;

Είναι απλά μία σκέψη που μας έχει κολλήσει. Μία σκέψη που μας ταλαιπωρεί, ακόμα κι αν είναι αβάσιμη.

Το μυαλό μας θα μας πει πράγματα όπως: «Πρέπει να τρέξεις, να βιαστείς. Έχεις μείνει πολύ πίσω. Δύσκολα τα πράγματα. Όσο και να ζοριστείς δύσκολο να τα καταφέρεις πια».

Αυτό συμβαίνει διότι σκοπός του είναι να μας κρατάει σε κατάσταση επιβίωσης. Ο εγκέφαλος δεν θέλει την αλλαγή, ούτε την εξέλιξη. Του φαίνεται απειλητική. Δεν θέλει να ξεβολευτεί.

Σκοπός του είναι να διατηρεί τα πράγματα όπως είναι τώρα. Εφόσον αναπνέουμε και είμαστε ζωντανές, όλα είναι εντάξει. Δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω και σίγουρα δεν χρειάζεται κάτι που θα μας βγάλει από τη ζώνη ασφαλείας μας.

Αν είστε μία μοντέρνα γυναίκα το πιθανότερο είναι ότι έχετε μάθει να βιάζεστε γιατί δεν μπορείτε να κάνετε αλλιώς. Πώς θα ανταποκριθείτε στις απαιτήσεις της καθημερινότητάς σας; Πιθανότατα έχετε μια ατζέντα γεμάτη υποχρεώσεις που θέλετε να τις προλάβετε όλες.

Ο εγκέφαλός σας θεωρεί φυσιολογική αυτή την κατάσταση και δεν έχει καμία επιθυμία να την αλλάξει. Η σκέψη «έχω μείνει πίσω» συντηρεί αυτή τη βιασύνη, την πίεση, το στρες. Μόλις το συνειδητοποιήσετε θα μπορείτε να το ελέγξετε και θα πάρετε πίσω τη δύναμή σας.

H προσωπική μου ιστορία

Ήμουν δεκαεπτά χρονών όταν ταξίδεψα για πρώτη φορά στη Γαλλία. Όντας μία τελειομανής μαθήτρια που κυνηγούσε τους καλούς βαθμούς και με ένα πρόγραμμα γεμάτο εξωσχολικές δραστηριότητες, συν την νεανική μου δίψα να ζήσω τα πάντα, ήμουν ήδη εθισμένη στην ανάγκη να τα προλάβω όλα.

Σ’ εκείνο το πρώτο μου ταξίδι στο Παρίσι ανακάλυψα μία διαφορετική κουλτούρα που δίνει έμφαση στην απόλαυση της ζωής. Με γοήτευσε ο τρόπος με τον οποίον οι Γάλλοι γεύονται τις στιγμές και αγκαλιάζουν το παρόν.

Δεν συναγωνίζονται τον χρόνο, αντίθετα συμπεριφέρονται σα να τους ανήκει η αιωνιότητα. Δε βιάζονται ποτέ. Θαύμασα τη χάρη τους, τη νωχελικότητα και αυτό το ανεξήγητο και παντού διάχυτο joie de vivre που χαρακτηρίζει τη φιλοσοφία τους και τη στάση τους απέναντι στη ζωή.

«Δεν είμαι αρκετά καλή. Έχω μείνει πίσω». Αυτές οι πεποιθήσεις μας ωθούν να προσπαθούμε ακόμα πιο σκληρά, να συνεχίζουμε την πυρετώδικη δράση προκειμένου να αποδείξουμε την αξία μας. Αν θέλουμε να λειτουργήσουμε διαφορετικά πρέπει να αλλάξουμε το σύστημα των πεποιθήσεων που κουβαλάμε.

Σας μιλώ εκ πείρας. Εκτός από την τελειομανία μου και την υπερπαραγωγικότητα, ήμουν κι εγώ παγιδευμένη για χρόνια σ’ αυτό το καταστροφικό μοτίβο «έχω μείνει πίσω».

Το αστείο είναι ότι το πίστευα τη στιγμή που είχα ήδη καταφέρει ένα σωρό πράγματα για τα οποία ήμουν περήφανη. Απλά τα ξεχνούσα, τα θεωρούσα δεδομένα.

Αισθανόμουν ότι είχα μείνει πίσω. Αν με ρωτούσατε σε σχέση με ποιον και με τι δεν θα ήξερα τι να σας απαντήσω. Δεν είχα ιδέα.

Όταν το συνειδητοποίησα αποφάσισα να διώξω μια και καλή αυτή την αυτοκαταστροφική σκέψη από το μυαλό μου. Αν ήθελα να απολαύσω και να εκτιμήσω τη ζωή μου, το πρώτο βήμα θα ήταν να απαλλαγώ από αυτή την ανοησία.

Πώς το πέτυχα; Άρχισα να σκέφτομαι τον μελλοντικό μου εαυτό, αυτή που θα γινόμουν όταν θα είχα πετύχει τους στόχους μου, όταν θα είχα φτάσει στο happy end της ιστορίας μου.

Πώς θα ένιωθε αυτή η γυναίκα; Είναι σίγουρο ότι, αφού θα ήταν επιτυχημένη, δεν θα σκεφτόταν ότι «έχει μείνει πίσω». Αντίθετα, θα ήταν χαλαρή και άνετη, βέβαιη ότι όλα έγιναν όπως πρέπει, στον χρόνο τους και με τον τρόπο τους.

Μπήκα λοιπόν στο ρόλο της και άρχισα να καλλιεργώ αυτή τη νοοτροπία. Οι νέες μου σκέψεις ήταν: «Είμαι μια χαρά εδώ που είμαι. Βρίσκομαι στο τέλειο σημείο, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ αλλά κάπου αλλού. Δεν υπάρχει κανένας λόγος βιασύνης και ανησυχίας. Όλα θα γίνουν την κατάλληλη στιγμή. Έχω άφθονο χρόνο».

Αυτά έλεγα κι επαναλάμβανα στον εαυτό μου μέχρι που τα πίστεψα, τα έκανα κτήμα μου κι έγιναν η νέα μου αλήθεια. Αυτά θέλω να λέτε κι εσείς σ’ εσάς. Γιατί οι λέξεις έχουν δύναμη. Και οι σκέψεις μας διαμορφώνουν τη ζωή μας.

Μαντέψτε τι συνέβη στη συνέχεια. Πρώτα απ’ όλα, χαλάρωσα. Κι όταν είμαι χαλαρή γίνομαι πιο δημιουργική, πιο επικεντρωμένη, πιο παραγωγική. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει σε όλους μας.

Δεύτερον, ένιωσα πιο χαρούμενη, πιο ανάλαφρη, πιο ζωηρή. Η ενέργειά μου μεταμορφώθηκε. Κι επειδή στη ζωή όλα είναι θέμα ενέργειας, από αυτό το νέο ενεργειακό επίπεδο άρχισα να προσελκύω όλο και περισσότερα γεγονότα που ενίσχυαν την καλή μου διάθεση και αποδείκνυαν πόσο σωστές ήσαν οι καινούργιες μου πεποιθήσεις.

Ξαφνικά η ζωή μου γέμισε ευτυχείς συγκυρίες και απρόσμενη καλοτυχία. Πόρτες άνοιγαν και η επιτυχία ήταν μονόδρομος από τη στιγμή που εντόπιζα και ακολουθούσα τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονταν η μία μετά την άλλη.

Δε λέω ότι ήταν εύκολο, ούτε ότι συνέβη μέσα σε μια μέρα. Προσπάθησα. Ακόμα προσπαθώ.

Κάπου-κάπου μια φωνή μες στο μυαλό μου ψιθυρίζει: «Πρέπει να βιαστείς, Ευρυδίκη. Έχεις μείνει πίσω. Αν είχες κάνει ήδη αυτή την κίνηση, αν γνώριζες εκείνους τους ανθρώπους, αν είχες πάει σε εκείνη την εκδήλωση, αν είχες διοργανώσει εκείνο το ταξίδι, αν είχες κερδίσει περισσότερα χρήματα, θα ήσουν πολύ πιο μπροστά τώρα».

Όμως η ζωή δεν είναι έτσι. Ευτυχώς το έχω πλέον καταλάβει. Στην αληθινή ζωή τα πράγματα θα πηγαίνουν πότε καλά και πότε άσχημα. Μερικές φορές θα είμαστε χαρούμενες και άλλες λυπημένες. Η ομορφιά της είναι η ποικιλία της.

Το πρόβλημα

Δεν υπάρχει το τέλειο πακέτο, όπου όλα έχουν γίνει όπως ακριβώς έπρεπε, την ώρα που έπρεπε και με τον τρόπο που έπρεπε. Δεν υπάρχει το ευτυχές τέλος όπου πέφτουν οι τίτλοι της ταινίας κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Όταν το συνειδητοποιήσουμε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε το παρόν με την ομορφιά και τις ευλογίες του.

Το «έχω μείνει πίσω» είναι μία από τις σύγχρονες ιδεοληψίες. Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε ότι όλα τρέχουν, όλα εξελίσσονται ραγδαία. Η τεχνολογία, η επιστήμη, η κουλτούρα μας… όλα προχωρούν με γρήγορους ρυθμούς.

Υπάρχει τόση ένταση σε αυτή την ταχύτητα που μοιραία μας παρασύρει. Νιώθουμε ότι οφείλουμε να τρέξουμε κι εμείς, αλλιώς θα μας προλάβουν οι άλλοι: οι ανταγωνιστές, οι αντίζηλοι, τα γεγονότα, οι εξελίξεις.

Όμως αυτό το τρέξιμο και η βιασύνη μας κάνουν να χάνουμε την ίδια μας τη ζωή και τον εαυτό μας. Ξεχνάμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε σήμερα, κυνηγώντας μονίμως το αύριο που φαίνεται συνεχώς να μας ξεφεύγει.

Δεν ξέρω αν ισχύει για εσάς, αλλά από την εμπειρία μου έμαθα ότι όταν βρίσκομαι σε κατάσταση άγχους και αδημονίας επειδή έχω πείσει τον εαυτό μου ότι έμεινα πίσω, καταλήγω να κάνω πράγματα που με καθυστερούν ακόμα περισσότερο.

Για παράδειγμα, προσπαθώντας να κερδίσω τον χαμένο χρόνο φορτώνω το πρόγραμμά μου με ακόμα περισσότερες υποχρεώσεις, αν και ξέρω ότι δεν θα μπορέσω να τις φέρω εις πέρας. Στη συνέχεια πελαγώνω. Επειδή πελαγώνω, οπισθοχωρώ και αναβάλλω. Ή κάνω λάθη επειδή βιάζομαι. Κι όλα αυτά επιβεβαιώνουν στο μυαλό μου την αρχική μου σκέψη: έχω μείνει πίσω.

Από την άλλη, όταν σκέφτομαι την γυναίκα που θέλω να γίνω, αυτή που στην πραγματικότητα είμαι ήδη βαθιά μέσα μου, οραματίζομαι πάντα κάποια που αγαπάει τη ζωή της.

Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο βλέπετε κι εσείς για εσάς. Στην ιδανική σας κατάσταση, είστε μία γυναίκα που χαίρεται και απολαμβάνει τη ζωή της. Δεν βιάζεστε γιατί απλούστατα δεν υπάρχει κανένας λόγος να βιαστείτε.

Όμως όλα χαλάνε κάθε φορά που εμφανίζεται το μικρόβιο που λέγεται «όταν».

Θα νιώσω καλά όταν θα έχω πετύχει τον στόχο μου, όταν θα βρω τον έρωτα της ζωής μου, όταν θα χάσω είκοσι κιλά, όταν θα πάρω την προαγωγή, όταν παντρευτώ, όταν χωρίσω, όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, όταν… αυτή η νοοτροπία μας κρατάει δέσμιες στην δυσαρέσκεια που μόνες μας δημιουργούμε.

Αν θέλετε να είστε ήρεμη και ολοκληρωμένη, φροντίστε να νιώσετε σα να είστε ήδη αυτή η γυναίκα. Μπείτε στα παπούτσια της, αποκτήστε τη νοοτροπία της, βιώστε τα συναισθήματά της. Απολαύστε την πληρότητα και την ψυχική ευφορία που αισθάνεται κάθε στιγμή, τον φυσικό της ζήλο για ζωή.

Πώς θα το ξεπεράσουμε

Καθώς μπαίνουμε στον Μάϊο, μια ανάσα πριν το καλοκαίρι, είναι εύκολο να αγχωθούμε με τον χρόνο που περνάει. Σας παρακαλώ, μην το κάνετε.

Μην αρχίσετε να σκέφτεστε «φτάσαμε κιόλας στα μισά της χρονιάς και δεν έχω κάνει τίποτα. Έμεινα πίσω. Ακόμα δεν πέτυχα τον στόχο μου. Σε λίγο μπαίνει το καλοκαίρι, πρέπει να τα προλάβω όλα πριν από τις διακοπές. Θεέ μου, πόσο έχω καθυστερήσει!»

Πάρτε μια βαθιά ανάσα. Χαλαρώστε. Κι αν σας έλεγα ότι είστε ακριβώς εκεί που πρέπει να είστε; Ότι έχετε κάνει ακριβώς την πρόοδο που έπρεπε να κάνετε; Ότι δεν χρειάζεται να βιάζεστε γιατί όλα είναι ήδη στη θέση τους;

Πώς νιώθετε με αυτή την ιδέα; Παρατηρείστε τη διάθεσή σας. Και μόνο με αυτή τη σκέψη, η ψυχή μας αγαλλιάζει. Τα τεντωμένα μας νεύρα ηρεμούν.

Καλά και ωραία όλα αυτά. Ίσως όμως θέλετε να μου πείτε: «μα Ευρυδίκη, δεν κατάλαβες. Έχω τόσους στόχους και ΔΕΝ τους έχω πετύχει. Πώς μου ζητάς να χαλαρώσω; Και να ήθελα δεν μπορώ».

Σε καμία περίπτωση δεν σας συμβουλεύω να ξεχάσετε ή να παραμελήσετε τους στόχους σας. Πολύ καλά κάνετε και τους έχετε.

Αυτό που σας προτείνω είναι να διώξετε από το μυαλό σας την σκέψη ότι έχετε μείνει πίσω. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι ένα από τα ψέματα με τα οποία ασυνείδητα σαμποτάρουμε τον εαυτό μας και τις προσπάθειές μας.

Θέλω να διώξουμε από το μυαλό μας αυτή τη σκέψη γιατί μας αποδιοργανώνει, μας αποθαρρύνει, μας κάνει δυσλειτουργικές. Ενισχύει την τάση μας να αναβάλλουμε, να υποχωρούμε, να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας και να παραδινόμαστε στην αδράνεια και την ηττοπάθεια.

Όταν μας βασανίζει η σκέψη «έχω μείνει πίσω» ακόμα και οι πράξεις μας γίνονται άτσαλες, αβέβαιες, βιαστικές. Δεν έχουν συνοχή, συγκρότηση, χάρη. Και φυσικά δεν φέρνουν αποτελέσματα.

Υποκινούνται από τον φόβο, την αγωνία, την αίσθηση έλλειψης και αποτυχίας. Δεν τα κατάφερα τόσον καιρό, σκεφτόμαστε, άρα τι πάω να μπαλώσω τώρα;

Θέλω να σας πω το εξής. Είστε υπέροχες και μοναδικές. Κάνετε εκπληκτική δουλειά και σας αξίζουν συγχαρητήρια. Πιστέψτε το.

Βρίσκεστε ακριβώς εκεί που πρέπει. Είστε στο ιδανικό σημείο, την κατάλληλη στιγμή. Όλα συμβαίνουν έτσι όπως πρέπει να συμβούν. Ούτε αργά, ούτε νωρίς.

Εκτιμήστε όσα έχετε πετύχει μέχρι τώρα. Εκτιμήστε την ενέργεια που έχετε βάλει στις πράξεις σας.  Εκτιμήστε τον εαυτό σας έτσι όπως έχει εξελιχθεί μέσα από την πορεία σας.

Εκτιμήστε και αγαπήστε αυτό που είστε σήμερα.

Αφού βρεθείτε σε αυτό το σημείο αποδοχής και αυτοαγάπης, ξεκινήστε από εκεί και αφήστε να σας κατακλύσει ο ενθουσιασμός για όσα σκοπεύετε να κάνετε στο μέλλον, για τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τους στόχους σας.

Αλλά μη βιάζεστε. Μην αδημονείτε να φτάσετε εκεί, γιατί το “εκεί” δεν θα είναι καλύτερο από το “εδώ και τώρα”. Το “εκεί’ θα είναι για εσάς τόσο καλό, όσο καλό επιτρέπετε να είναι και το “εδώ”.

Αγκαλιάστε με αγάπη και ευγνωμοσύνη το “εδώ” και το “εκεί” θα έρθει και θα είναι εξίσου υπέροχο.

Αν θέλουμε να ζήσουμε σε παλάτι, πρέπει πρώτα να αγαπήσουμε την καλύβα μας. Πρέπει να την φροντίσουμε, να την καθαρίσουμε και να την καμαρώνουμε, σα να είναι το παλάτι μας. Τότε ως εκ θαύματος θα εμφανιστεί και το αληθινό παλάτι.

Όσο όμως βρίζουμε και καταριόμαστε την καλύβα μας και την κακή μας τύχη, θα μένουμε κολλημένες εκεί. Διότι η ίδια μας η αντίσταση διώχνει μακριά μας τα παλάτια.

Το αύριο που ονειρευόμαστε θα έρθει μαγικά, μόλις συμφιλιωθούμε με το σήμερα. Ο επιτυχημένος εαυτός μας θα αναδυθεί μέσα από την αγάπη μας για τον τωρινό «ατελή» μας εαυτό. Η ατέλειά μας είναι η τελειότητά μας.

Τι μπορείτε λοιπόν να κάνετε όταν νιώθετε ότι “έχετε μείνει πίσω”;

Αγκαλιάστε το σημείο που βρίσκεστε τώρα. Αποδεχθείτε το. Δείτε τις ευλογίες που σας φέρνει και νιώστε ευγνωμοσύνη. Βρείτε τις ευκαιρίες που κρύβει. Αναδείξτε τες. Χαρείτε τη ζωή σας. Απολαύστε την ύπαρξή σας. Είστε ζωντανές, μην το ξεχνάτε. Υπάρχετε – κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.

Πριν σας αποχαιρετήσω, θέλω να σας θυμίσω για άλλη μία τελευταία φορά ότι δεν έχετε μείνει πίσω. Είστε ακριβώς εκεί που πρέπει να είστε.

Καλή συνέχεια στο υπέροχο ταξίδι σας!