Γιατί η Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι γιορτή

Η «Ημέρα της Γυναίκας» δεν είναι γιορτή. Είναι επέτειος, είναι μία ημέρα τιμής και μνήμης αφιερωμένη στους αγώνες, τις θυσίες, αλλά και τις κατακτήσεις των γυναικών!

Η “Ημέρα της Γυναίκας” είναι μία ημέρα που μας θυμίζει ότι οι γυναίκες υπόφεραν και πάλεψαν για να απολαμβάνουμε όσα σήμερα θεωρούμε αυτονόητα.

Για αιώνες η θέση της γυναίκας ήταν -και δυστυχώς σε πολλά μέρη της γης εξακολουθεί να είναι- ίδια με τη θέση του δούλου ή του οικόσιτου ζώου. Ένας πολίτης δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν δικαιούται να έχει τον έλεγχο του εαυτού του, πόσο μάλλον να ψηφίζει ή να επηρεάζει με δυναμικό τρόπο την κοινωνία, ακόμα κι αν αυτή η κοινωνία θα κατέρρεε χωρίς γυναίκες.

Δικαιώθηκαν στις μέρες μας οι γυναικείοι αγώνες; Αφού σήμερα ψηφίζουμε, εργαζόμαστε, μορφωνόμαστε και κυβερνάμε κράτη μπορούμε να πούμε ότι είμαστε επιτέλους ίσες με τους άνδρες; Έχουμε κερδίσει την ελευθερία, την αυτονομία, την αυτοδιάθεση, την ανεξαρτησία μας και τον σεβασμό που αξίζει η τεράστια προσφορά μας;

Ούτε κατά διάνοια! Η γυναικεία απελευθέρωση παραμένει όνειρο θερινής νυκτός.

 

Η ωμή πραγματικότητα

Όποιος πιστεύει ότι χειραφετηθήκαμε επειδή μπορούμε πλέον να εργαζόμαστε (αλλά να αμειβόμαστε πολύ λιγότερο από τους άντρες), να χρησιμοποιούμε την αντισύλληψη και να αποφασίζουμε αν θέλουμε ή όχι παιδιά (αλλά να γινόμαστε στόχος κοινωνικής κατακραυγής αν αποφασίσουμε ότι δεν θέλουμε), να ντυνόμαστε όπως μας αρέσει και να πηγαίνουμε όπου θέλουμε (πάντα με κίνδυνο να βιαστούμε και επιπλέον να κατηγορηθούμε ότι προκαλέσαμε τον βιαστή μας), να έχουμε σύμμαχο τον άντρα μας στις αγγαρείες του νοικοκυριού (όταν απλά έχουμε επιφορτιστεί και με την εκτός σπιτιού εργασία, κάτι εξουθενωτικό, ενώ ο σύζυγος αρκείται στον παραδοσιακό του ρόλο, δηλαδή να ξεκουράζεται και να χαίρεται τα καλά της σπιτικής ζωής), όποιος πιστεύει λοιπόν ότι επιτέλους ο αγώνας μας δικαιώθηκε, πλανάται πλάνην οικτράν.

Ο δρόμος της γυναικείας χειραφέτησης είναι ακόμα μακρύς και είναι σπαρμένος με αγκάθια κι όχι με ροδοπέταλα.

Στην πραγματικότητα η σύγχρονη γυναίκα βρίσκεται ακριβώς στην ίδια θέση με τις προκατόχους της των περασμένων γενεών. Με τη διαφορά ότι μας έχουν προσθέσει και την ενοχή ότι φταίμε εμείς που, παρ’ όλες τις κατακτήσεις μας, εξακολουθούμε να διαμαρτυρόμαστε και να παραμένουμε ανικανοποίητες.

Καθημερινά βλέπουν το φως της δημοσιότητας φρικιαστικές ιστορίες για δολοφονίες γυναικών, όχι από αγνώστους, αλλά από τους οικείους τους, τους δικούς τους ανθρώπους, τους αγαπημένους συζύγους, πατέρες κι αδελφούς! Κι όμως ακόμα αμφισβητείται και χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για τον όρο «γυναικοκτονίες», αντί για «οικογενειακά δράματα» όπως κατ’ ευφημισμόν αποκαλούνταν μέχρι πρόσφατα αυτά τα εγκλήματα.

Ο φεμινισμός κατηγορείται πλέον σαν μία ακόμα μέθοδος χειραγώγησης των γυναικών εμπνευσμένη από τους άντρες για να μας υποχρεώσει να βγούμε με την θέλησή μας στην αγορά εργασίας επιβαρύνοντας οικειοθελώς τη θέση μας.

Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολλές γυναίκες καταλήγουν να νοσταλγούν την εποχή της οικιακής δουλείας. Στο κάτω-κάτω, τότε ασχολιόμασταν μόνο με το σπίτι και τα παιδιά, σκέφτονται.

Υπάρχει μάλιστα κίνημα που προτρέπει τις γυναίκες να επιστρέψουν στον παραδοσιακό ρόλο της νοικοκυράς, θεωρώντας τον ιδανική κατάσταση σε σύγκριση με την σημερινή καταπίεση και εξάντληση  της εργαζόμενης μητέρας. Τι θλιβερό!

Αφού το έργο της νοικοκυράς είναι τόσο σπουδαίο, όπως μας λένε, τότε πώς δικαιολογείται το γεγονός ότι η πολιτεία και το κράτος την περιφρονούν επιδεικτικά; Γι’ αυτούς είναι αόρατη.

Το κράτος πρόνοιας την αφήνει ανασφάλιστη, χωρίς σύνταξη και την αντιμετωπίζει σαν ένα εξάρτημα του συζύγου της, από τον οποίον εξαρτάται απόλυτα οικονομικά σε σημείο που να μην μπορεί ούτε καν να τον χωρίσει, διότι δεν έχει τα μέσα. Αλλά ακόμα κι αν το κάνει, πώς θα επιβιώσει χωρίς κανένα προσόν, αφού επί δεκαετίες η μόνη της ασχολία είναι τα οικιακά και μάλιστα σε εποχή παγκόσμιας οικονομικής κρίσης;

Η περίφημη ισότητα για την οποία τόσος λόγος γίνεται είναι μία μονόπλευρη υπόθεση. Απαιτεί από την γυναίκα να αναλάβει παραδοσιακά αντρικούς ρόλους (να φέρνει χρήματα στην οικογένεια), χωρίς να την απαλλάσσει από τα παλιά της «καθήκοντα» μέσα στο σπίτι.

Ταυτόχρονα δεν απαιτεί από τον άντρα να βοηθήσει την πορεία της στην εξίσωση βοηθώντας στα του οίκου. Μάλιστα ο άντρας που μαγειρεύει ή πλένει τα πιάτα συχνά χλευάζεται και θεωρείται ότι έχει χάσει τον ανδρισμό του, ακόμα και από τις ίδιες τις γυναίκες.

Αυτό είναι το πιο αξιοπερίεργο. Δικαίως κατηγορούμε τους άντρες και την πατριαρχική κοινωνία για την υποδεέστερη θέση στην οποία έχουν καταδικάσει τη γυναίκα, όμως κι εμείς οι ίδιες δεν δείχνουμε τον απαραίτητο ζήλο που χρειάζεται για να κερδίσουμε την αυτονομία μας.

Το «σύνδρομο της σταχτοπούτας», ο γυναικείος φόβος μπροστά στην ανεξαρτησία για τον οποίον μίλησε η Κολέτ Ντόουλινγκ στις αρχές της δεκαετίας του ’80, φαίνεται βαθειά ριζωμένος στην ψυχή μας.

Ακόμα και σήμερα, η πλειοψηφία των γυναικών περιμένει υποσυνείδητα τον γοητευτικό πρίγκηπα που θα έρθει να τις σώσει. Από ποιόν; Πιθανότητα από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Αυτό το δυσανάλογο κενό ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη, ανάμεσα σε αυτά που έχουμε κερδίσει στα χαρτιά και στη νομοθεσία και σε αυτά που πραγματικά απολαμβάνουμε, ίσως έχει την αιτία του σε κάτι πιο βαθύ από τις εξουσιαστικές και χειραγωγικές τάσεις των αντρών.

Ίσως οφείλεται και στη δική μας απροθυμία να γίνουμε αληθινά ανεξάρτητες και αυτόνομες. Το τίμημα της αυτοδιαχείρισης μας φαίνεται βαρύ. Λαχταράμε την ελευθερία, την δυνατότητα να ανθίσουμε, όμως αυτή η προοπτική κουβαλάει μαζί της μεγάλη και υπέροχη προσωπική ευθύνη, μία έννοια με την οποία δεν είμαστε εξοικειωμένες. Άλλο είναι οι υποχρεώσεις και τα καθήκοντα και άλλο η απόφαση και η δέσμευση με δική μας πρωτοβουλία.

 

Ο δρόμος προς την ελευθερία

Ας μην ξεγελιόμαστε. Κανένας δούλος δεν μπορεί να περιμένει και να ελπίζει στην καλή θέληση του αφέντη του να τον απελευθερώσει.

Μόνον όταν εμείς οι γυναίκες συνειδητοποιήσουμε ότι η ισορροπία, η ευτυχία, η ευημερία μας και η ίδια μας η ζωή είναι δική μας ευθύνη και μία μάχη που πρέπει μόνες μας να κερδίσουμε, μόνον τότε θα αξιωθούμε την εσωτερική μας ελευθερία που ανοίγει διάπλατα την πόρτα για όλα τα υπόλοιπα.

Πώς μπορούμε να το κάνουμε;

• Ενδυναμώνοντας οι ίδιες τον εαυτό μας.
• Αναζητώντας τα δυνατά μας στοιχεία κι επενδύοντας σε αυτά.
• Βρίσκοντας τους φυσικούς μας συμμάχους: τις άλλες γυναίκες, αλλά και τους προοδευτικούς άντρες, εκείνους που δεν μας φοβούνται, ούτε μας υποτιμούν, αλλά μας αγαπούν και μας σέβονται.
• Θεραπεύοντας τις πληγές και τα τραύματα του παρελθόντος.
• Βρίσκοντας τέλος τη δύναμη να ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντι στους κακοποιητές μας και στους συνεχιστές μίας βάναυσης και απάνθρωπης νοοτροπίας. Γιατί, όσο κι αν μερικοί το ξεχνούν, η γυναίκα είναι κι αυτή άνθρωπος.

Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις γυναίκες!

Εύχομαι όλες να γνωρίσουμε την αγάπη και τη γαλήνη και να νιώσουμε ευτυχισμένες.

Μέσα στο πολυμορφικό των ρόλων που αναλάβαμε, όπως το να είμαστε μητέρες, να κάνουμε καριέρα, να είμαστε ενεργοί πολίτες, φίλες, σύζυγοι κι αγαπημένες, ας μην ξεχνάμε το πιο σημαντικό: ότι κάθε μας ρόλο πρέπει να τον επιλέγουμε, να τον υποστηρίζουμε και να τον χαιρόμαστε εμείς οι ίδιες!

 

Μπορείτε να μοιραστείτε αυτό το άρθρο εφόσον σας άρεσε και πιστεύετε ότι θα βοηθήσει και άλλους.